Νομίζουμε πως η ζωή μας είναι ασήμαντη και βαριόμαστε. Αν όμως διηγηθούμε την ζωή μας καταλαβαίνουμε πως έχουμε ζήσει, η ζωή μας ήταν γεμάτη όταν την ζούσαμε σαν να μη τρέχει τίποτα. Το βλέπουμε στα μάτια των άλλων που μας ακούν με προσοχή. Το μόνο που χρειάζεται είναι να την διηγηθούμε.
Το ίδιο συμβαίνει και με μια Πόλη. Μια Πόλη μαγική είναι η Πόλη που σέβεται τον εαυτό της και τον διηγήται, αν επιμείνει όλοι θα συμφωνήσουν μαζί της και θα δουν πως πράγματα σπουδαία, πράγματα μαγικά συμβαίνουν κάθε στιγμή. Αν η Πόλη που ζείτε δεν είναι Πόλη που σας κάνει να ενθουσιάζεστε τότε πρέπει να την διηγηθούν κάποιοι για να μπορέσετε να την ζήσετε δημιουργικά.
Σ Τ Η Ν Α Θ Η Ν Α 
3 comments
Comments feed for this article
June 9, 2008 at 1:22 am
harisheiz
Πολύ ωραία το γράφεις, η πόλη είναι κάτι παραπάνω από υλικό τεχνούργημα, είναι παραπάνω και από την χωρική έκφραση της πάλης των τάξεων και της οικονομίας. Η πόλη είναι παραπάνω από την ιστορία της και την μνήμη και παραπάνω από την προσδοκία της για το μέλλον. Επιπλέον, είναι παραπάνω από το άθροισμα όλων αυτών που αναφέρω. Είναι το “άλλο” (l’autre), όχι αυτό που είναι αλλά αυτό που θα μπορούσε να είναι, το εν δυνάμει. Το αλλού αρχίζει εδώ γράφει ο Virilio και κάπου εκεί (εδώ) έρχεται το ονειρικό, το μαγικό, σαν επιστέγασμα στην εμπειρία της πόλης και είναι αυτό είναι που κάνει τον χώρο να είναι τόπος.
June 10, 2008 at 6:55 pm
axil
Άγνωστε μου φίλε STINATHINA, το σχόλιο σου μου έδωσε χαρά(υπάρχει και κάποιος που με διαβάζει) αλλά και με προβλημάτισε κάπως. Γιατί λες ότι δεν χωράνε σχόλια στο κείμενο μου; Εσύ ήδη έκανες ένα και μάλιστα με πολύ σοβαρά ερωτήματα, που θέλω ολόκληρη ανάρτηση για ν’ απαντήσω, εάν μπορώ ν ’απαντήσω. Καμιά φορά γράφω λίγο άτσαλα .Ίσως το «ποιος νοιάζεται;» στο τέλος της ΑΖΩΓΡΑΦΙΣΤΗΣ ΠΟΛΗΣ να ακούγεται δραματικό ή πικρό, αλλά δεν είναι. Αυτό που ήθελα να πω είναι: ότι ποιος νοιάζεται, τελικά, αν θα είναι «πραγματική» η πόλη που θα ζωγραφιστεί, ότι δηλαδή το πραγματικό δεν είναι ο προορισμός. Ξεκινάς με μια επιθυμία ν’ αποτυπώσεις τα πάντα σ’ ένα χώρο, τη σκιά πάνω στο τοίχο, τα σουπερμάρκετ σε ώρα αιχμής, τη μυρωδιά των σκουπιδιών ή την ανθισμένη αμυγδαλιά, και στο τέλος καταλήγεις να κάνεις κάτι που τα ξεπερνάει. Μοιάζει λίγο με τα όνειρα μας αυτή η διαδικασία, έτσι δεν είναι; Πολλές πραγματικότητες μαζί που συνθέτουν ένα χώρο που δεν υπάρχει. Η ζωγραφική ,τώρα που το σκέφτομαι, συμβολίζει κατά κάποιο τρόπο αυτή τη διαδικασία. Πολλές ώρες δουλειάς ,πολύ μετιέ ,και στο τέλος καταλήγεις σ ’ένα αποτέλεσμα που μοιάζει άυλο, μη-πραγματικό. Γι’ αυτό ίσως μου αρέσει η ζωγραφική, μου πάνε και οι ρυθμοί της, μου πάει και ιδιοσυγκρασιακά, αφού μου επιτρέπει να είμαι σαχλός και επιφανειακός εκεί έξω, και γαλήνιος και συγκεντρωμένος όταν είμαι μαζί της. Επίσης η ζωγραφική απαιτεί «κουζίνα», όπως και η μαγειρική, γι’ αυτό κάθε φορά που μπλέκομαι με τα χρώματα, τα πινέλα και τις σημειώσεις, έχω την ψευδαίσθηση ότι κάτι σημαντικό πρόκειται να βγει από κει μέσα. Ελπίζω να απάντησα κάπως σε μερικά ερωτηματικά σου. Σκόπιμα δεν αναφέρθηκα στο ” γιατί να ζωγραφιστεί επιτέλους αυτή η ριμάδα η πόλη”, αλλά θα επανέλθω σύντομα .Η πόρτα απ’ το ΣΑΛΟΝΑΚΙ , πάντως, είναι πάντοτε ξεκλείδωτη.
Υ.Γ. Πάντως εγώ που σ’ επισκέφτηκα, ένιωσα αμέσως οικεία, σαν να σε ήξερα. Μήπως σε ξέρω;
June 11, 2008 at 2:56 pm
stinathina
@Harrisheiz
δε θα μπορούσαμε να συμφωνο’υμε περισσότερο. Να το ξανα-ξαναπώ μήπως κάτι κερδιθεί. Πόλη είναι ο τόπος που συναντιόμαστε και πολιτισμός είναι το ήθος το πλαίσιο ο τρόπος συνάντησης. Δεν είναι μετρήσιμο μέγεθος για οικονομική ή διοικητική αποτίμηση ούτε κερδισμένο κεφάλαιο από παλαιούς προγόνους. Πεθαίνει και γεννιέται μαζί μας.
Ο χώρος γεννιέται από την πρόθεση μας, όπως το θέατρο γεννά την “σκηνή” μόλις αποφασίσει να υπάρξει, κι έτσι παντού μπορεί να μεταμορφώσει τα πάντα απλά και μόνο ονομάζοντας τα. Το ίδιο κι ο ποιητής το ίδιο και κάθε αφήγηση, ακόμα και αυτές που ασυνείδητα κουβαλάμε και πιστεύουμε αλλοτε για “καλό” άλλοτε για “κακό”. Επειδή όμως η προσέγγιση μου σκέπτεται πάντα την πράξη, έστω κάπου στο βάθος, ήθελα να προσθέσω πως η Πόλη που ζω μπορεί και γίνεται μαγική όταν εγώ ή κάποιος φίλος το αποφασίζει. Ας αναλάβουμε την ευθήνη αντί να γκρινιάζουμε, ας ιδρύσουμε απόψε μια γωνία οοκληρωμένη κάπου με το βλέμμα ή με κάτι άλλο, μια ζωγραφιά, μια προβολή, ότι γουστάρει αμα λάχει ο καθέ ποιητής(δράστης), ο κάθε συνθέτης!