You are currently browsing the tag archive for the ‘Ιστορία κινουμένων σχεδίων’ tag.
Το Μάρτιο του 2008 ο Randy Peters, ένα εννεάχρονο αγόρι από το Σικάγο ανέβασε το πρώτο μέρος του animation: Octocat. Έδωσε ηλικία 13 χρόνων για να μη του σβήσουν τον λογαριασμό οι διαχειριστές του YOUTUBE.
Πρόκειται για την Ιστορία ενός γατιού με οκτώ πόδια που ψάχνει τους γονείς του. Ο Octocat περπατά σ’έναν κόσμο γεμάτο χρώματα και γρίφους. Η άτσαλη ομορφιά της εικόνας ασκεί μιαν απαράμιλλη γοητεία. Ένα παράλογο χιούμορ ανατρέπει ανεπαίσθητα τον εαυτό του συνεχώς και ένας διαρκής ρυθμός οδηγεί τα πράγματα χωρίς να σταματά πουθενά. Η αυτόματη γραφή, η ροή των συνειρμών που έχουν ΚΑΙ τα παιδιά όταν φτιάχνουν τους κόσμους τους, αγκαλιάζει τα αισθήματα ακέραια αλλά δε μένει πουθενά, συνεχίζει, ρέει ακάθεκτη, γεμάτη αίματα και γέλια, για πάντα.. Υπάρχει Μυστήριο, Οργή, Αγωνία και Μελαγχολία σε αμείωτη, παράφορη ένταση, μαζί με διαρκές, υπόγειο, χιούμορ. Ζητά τους γονείς του. Τι σημαίνει αυτό; Η ένταση και η εμμονή του αιτήματος έτσι απομονωμένου γίνεται φιλοσοφική.
Η επιτυχία ήταν άμεση, τεράστια και μη αναμενόμενη, το πρώτο μέρος έφτασε τις 100.000 επισκέψεις σε δύο μέρες. Όλοι περίμεναν το επόμενο. Στο πέμπτο και τελευταίο μέρος έγινε μια ανατροπή.. το παιδικό σχέδιο μετατρέπεται σε τρισδιάστατο animation! Πως; Σok!!! Τι έγινε;
Το παιδί πίσω από το Octocat ήταν τελικά ο 23χρονος σχεδιαστής David OReilly… Θα πει έπειτα πως το Octocat ήταν ένα προσωπικό στοίχημα. Ήθελε να ελέγξει και να στηρίξει την πεποίθηση του πως: Το κοινό δε χρειάζεται καθωσπρέπει εντυπωσιακά καλοφτιαγμένα σχέδια και γραφικά για να εμπλακεί σε μια ιστορία. Το κοινό χαίρεται να παρακολουθεί και το πιο κακότεχνο, άτσαλο, κακοδουλεμένο στον ήχο και στο Ντουμπλάζ κατασκεύασμα όλων των εποχών και μπορεί να γελάσει και να κλάψει όπως και με τα κινούμενα σχέδια των μεγάλων στούντιο.
“audiences don’t need polished, slick animation to find a story engaging. They are happy to follow the worst animated, worst designed and worst dubbed film of all time, and still laugh and cry and do all the things you do watching a so-called “high end” film. Its amazing, I’ve never been so excited about independent animation.”
Ο Γιάννης Τσαρούχης είπε κάτι απολύτως σχετικό. Δε το θυμάμαι επακριβώς αλλά ήταν κάτι του στυλ: Το μεγαλύτερο μάθημα της “Μοντέρνας” Τέχνης είναι πως οποιοσδήποτε μπορεί να αποδώσει ένα θέμα άσχετα από την τεχνική και τις ικανότητες του, αρκεί να έχει μια πραγματική συγκίνηση. Το κέντρο βάρους βρίσκεται αλλού λοιπόν, κάπου στον άνθρωπο, στο στίγμα που διαπερνά αυτά που κάνουμε κι όχι σ’αυτά που κάνουμε καθ’αυτά.
Το OCTOCAT ήταν μια μεγάλη επιτυχία. (Υπάρχουν αρκετά σχετικά άρθρα, ο ίδιος ο OReilly προτείνει αυτό) Έκτοτε, όμως, δε σταμάτησε να συνθέτει, να διασκεδάζει και να υπερασπίζεται τα εξαιρετικά και κάποτε εξαιρετικά δύσκολα έργα του. Η δουλειά του είναι ταυτόχρονα Ζωγραφική, Βίντεο, Ποίηση, Πειραματικός Κινηματογράφος. Όπως και να χει αυτά δεν έχουν σημασία..
Κι αν μιλά συχνά για νεωτερισμό τελικά φαίνεται πως αυτός είναι ο τρόπος του να ψάξει μια περιοχή όπου μπορεί να αναπνεύσει και να πει, ή μάλλον κάνει, αυτά που του φαίνονται αναγκαία, ευχάριστα, προφανή. Η Μοντέρνα εμμονή στον νεωτερισμό, που σήμερα ακόμα επιβιώνει, ευθύνεται για πολλές επηρμένες κουταμάρες. Εδώ έχουμε κάτι άλλο.
Καλή δουλειά λοιπόν σε οποιονδήποτε θέλει να πιάσει ένα μολύβι, μια κιθάρα, ένα ακαταλαβίστικο 3d πρόγραμμα, ένα οτιδήποτε απ’όσα απαρτίζουν αυτόν τον κόσμο!
Δείτε εδώ, πρόκειται για την συμβολή του σε ένα ομαδικό project που ονομάζεται psst. Εδώ ένα κείμενο του περί αισθητικής
.
Το πρώτο δείγμα (που γνωρίζω) keyframe animation.
Όπου το σχέδιο γίνεται με το χέρι και ο υπολογιστής το εξελίσσει. Για την ακρίβεια σχεδιάζουμε δύο διαφορετικά σημεία και ο υπολογιστής υπολογίζει την μετάβαση από το ένα στο άλλο. Πρόκειται για ένα παιχνίδι χωρίς αρχή και τέλος. Αυτό που βλέπεται είναι ένα απόσπασμα αλλά δε βρίσκονται εύκολα ταινίες του Foldes. Αποτελεί μια χαμένη σελίδα της ιστορίας των “κινούμενων εικόνων”.
Ας επιμείνουμε στον όρο κινούμενες εικόνες μια που το Video-Art είναι τελείως ασαφές και παραπλανητικό. Θα επανέλθω αλλά το ζητούμενο είναι να ενωθούν τα διάφορα ανθυποείδη και τα έργα να πάρουν την θέση τους ανάλογα με το τι έχουν να πουν.
Στα δύο παραδείγματα που έχουμε εδώ το δεύτερο (το “La Faim”), στο τέλος της ανάρτησης, είναι, σαφώς, μνημειώδες. Και στα δύο οι ποιότητες των γραμμών είναι σημαντικές, και γεννιούνται, εκτός των άλλων, από τους περιορισμούς του μέσου. Οι γραμμές έχουν ζωή δική τους, η αδεξιότητα τους είναι γεμάτη αίσθηση. Η εικόνα δεν είναι βυθισμένη στην αναπαράσταση, στο αληθοφανές. Φαίνεται το σώμα της εικόνας, φαίνεται και είναι πλούτος. Όπως η βραχνή φωνή των L.Cohen και Μ.Βαμβακάρη, όπως οι πινελιές του Βαν Γκογκ, όπως οι ντομάτες που δεν είναι μόνο αναπαράσταση της ντομάτας αλλά και γεύση και άρωμα, είναι παρούσες.
Ο Peter Foldes, γεννήθηκε Ούγγρος αλλά έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Γαλλία. Το συγκεκριμένο βίντεο το δούλεψε στον Καναδά. Πρόκειται για μια πολύ πρώιμη τεχνολογική εφαρμογή, σε συνεργασία με ένα ερευνητικό εργαστήριο. Η διαδικασία είναι: Ο Foldes κάνει ένα σχέδιο, μετά ένα δεύτερο και ο υπολογιστής αυτόματα φτιάχνει την μετάβαση από το ένα σχέδιο στο άλλο. Ο σχεδιαστής-ζωγράφος κοιτά τι προτείνει η μηχανή και το ξαναδουλεύει. (Στις αυτόματες μεταβάσεις συμβαίνουν αυτά που ο Φ.Μπέικον θα ονόμαζε “ατυχήματα” ) Ξαναπροσαρμόζει το αρχικό σχέδιο το κάνει πιο πυκνό και του δίνει, σιγά-σιγά, ποιό “ωραίο” νόημα και πιο εύστοχη μορφή.
1ο Μέρος
2ο Μέρος
Σήμερα υπάρχει μια τεράστια φιλολογία για την ανάγκη να ακούμε το σώμα μας. Το σώμα όμως μπορεί να λέει και άστοχα πράγματα.
Τι κρύβεται πίσω από την Πείνα; Δεν είναι προφανές. Η επιθυμία για την ζωή είναι κάτι που δε ξέρουμε αν διαλέξαμε.
Η επιθυμία για ζωή και η επιθυμία για το τέλος αυτής της ζωής δεν είναι καθόλου αντιφατικές.
Υπάρχει ένας σωλήνας που περνά απο μέσα μας ένα κενό που είναι δικό μας, μια περιοχή που είναι ταυτόχρονα και “μέσα” και “έξω”. Μέσα από κει μας διαπερνούν κομμάτια του κόσμου και μας δίνουν την ζωή που τους παίρνουμε.
Δεν υπαρχει τρόπος η δική μας χαρά να σταθεί ακέραιη και δικαιη μπροστά στην δυστυχία των άλλων ανθρώπων. Και ζώων. Και φυτών. Πέρα, όμως, από τον ηθικισμό και τις ενοχικές λογικές διαφόρων “πολιτικά ορθών”, μήπως η ζωή μας κοστίζει υπερβολικά πολύ; Οι αστοχίες μας αποκαλύπτονται χυδαίες και τεράστιες κάπου που εμείς δε βλέπουμε και με τρόπο που δε φανταζόμαστε. Για να ζεσταίνονται τα σπίτια μας, άθρωποι φτάνουν σε σημείο να βάζουν “υπόθετα” εκρηκτικές ύλες και να μετατρέπονται σε βόμβες και τιναγμένα στον αέρα κρέατα. Για να μη πέσει η τιμή του ψωμιού που τρώμε, πέφτουν βόμβες σε σπίτια και πεθαίνουν άνθρωποι. Παιδιά, άνδρες και γυναίκες, απροετοίμαστοι, πεινασμένοι ακόμα για ζωή. Δε γίνεται να είμαστε σωστοί και γι’αυτό ο εισαγγελικός τρόπος καταγγελίας είναι καταδικαστέος και ύποπτος. Παρόλαυτα ας προσπαθήσουμε να έχουμε μέτρο, να επανακτήσουμε την αξιοπρέπεια μας.
Το “La Faim” είχε προταθεί, μεταξύ άλλων διακρίσεων, για Όσκαρ το 1975,κέρδισε και το βραβείο της επιτροπής στις Κάννες το 1974. Εντούτοις σήμερα μοιάζει ξεχασμένο. Χαρακτηρίζεται από δυνατή αφήγηση και δυνατή εικόνα. Δυνατή με όρους ποιητικούς και εικαστικούς. Μια γιορτή της αίσθησης και της ακρίβειας. Καμμία μετάβαση δεν είναι ανακριβής ή “εντυπωσιακή”. Αλλά ενώ το “νόημα” διατρέχει τα πράγματα, δεν αποξηραίνει, δεν τα κάνει εγκεφαλικά, κάθε άλλο. Χιούμορ (τοξικό) και αίσθημα διαπερνά όλο το έργο. Και γεύση ονείρου, η φαντεζί αυστηρότητα του ονείρου.
Ίσως το τέλος να είναι πολύ σχολιαστικό για μερικούς, αλλά κι αυτό τελικά έχει τον λόγο του. Προσωπικά έχω κάποιες ενστάσεις. Πάντως μια πολύ προσωπική φωνή διατρέχει όλη την ταινία. Κι αν είναι πικρή, αυτή η φωνή, δεν είναι αυτάρεσκη.
Ο Foldes πέθανε πέντε χρόνια μετά την ολοκλήρωση αυτού του έργου. Λίγα πράγματα υπάρχουν στο διαδίκτυο σχετικά.
Ένα από τα λίγα που βρίσκει κανείς στο διαδίκτυο εδώ! Κι εδώ
(ίσως το χάσετε αυτό επειδή είναι στα σχόλια οπότε:Δείτε εδώ
O Emile Cohl είναι ο “δημιουργός” του πρώτου κινούμενου σχεδίου στην Ιστορία. Το 1908. Προβλήθηκε στις 17 Αυγούστου.
Υπάρχουν προγενέστερες ταινίες “με” κινούμενα σχέδια αλλά αυτή είναι η πρώτη ταινία εξ’ ολοκλήρου φτιαγμένη με κινούμενα σχέδια.
Ο Emile Cohl (Wikipedia) πέθανε ξεχασμένος και άγνωστος. Ευφάνταστος τολμηρός και αεικίνητος είναι πιθανότατα εφευρέτης και άλλων τεχνικών σχετικών με τα κινούμενα σχέδια και τον κινηματογράφο. Έζησε στην Γαλλία την Αγγλία και την Αμερική όπου και πέθανε. Θα μπορούσε να ζηλέψει κανείς την μποέμικη ζωή του με τις μετακινήσεις, τους γάμους, τις θυελλώδεις αλλάγές στα επαγγελματικά του αλλά πάνω απ’όλα την αντοχή του σε τόσα γυρίσματα της τύχης, η ζωή του δεν ήταν εύκολη. Η τελευταία του ταινία λεγόταν “Η μαριονέτα ψάχνει ένα σπίτι”, δεν είναι τυχαίο, στα μάτια μου τουλάχιστον.
Αν κάνουμε όσα κάνουμε για να μας αναγνωρίσουν τότε καλύτερα να το ξανασκεφτούμε. Κι αυτό αφορά τον κάθε ένα από μας. Αντίθετα από αυτό που λέμε συνήθως δεν είναι μόνο οι καλλιτέχνες που δεν αναγνωρίζονται, κανείς δεν αναγνωρίζεται, ούτε ο επιστήμονας ούτε ο οδοκαθαριστής ούτε ο πολίτης που σέβεται τον εαυτό του και την δικαιοσύνη. Την δκαιοσύνη όπως πηγάζει μέσα του κι όχι όπως την επιβάλλει η ανόητη εποχή του και οι συχνά μικρόψυχοι συμπολίτες του.
Είναι ιδιαίτερα σημαίνον αυτό το φιλμ. Σημειώνω το στοιχείο του ανθρώπινου χεριού, που “δίνει” ζωή.. Την απορία που ποτέ δε τελειώνει μπροστά στους φυσικούς νόμους. Στους νόμους που επιτρέπουν ο κόσμος να είναι προβλέψιμος και, το σημαντικότερο, “χρήσιμος”. Την έκπληξη και την μέθη που γεννά η διαχείριση αυτών των νόμων και την αίσθηση της δύναμης. Αυτό είναι ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία για όλα αυτά τα έργα που “ζωντανεύουν πράγματα “νεκρά” ή “χωρίς ζωή” και τα συνδέει με την ίλιγγο του νεωτεριστικού κόσμου, τον ενθουσιασμό της βιομηχανικής επανάστασης, την αφέλεια του Ουμανισμού, το αφήγημα τέλος πάντων του “Πολιτισμού” που δέχεται ένα σκληρό χτύπημα στους δύο Μεγάλους Ευρωπαικούς Πολέμους. Η αρχική αυταρέσκεια αντικαταστάθηκε πλέον από ένα ναρκισσιστικό μηδενισμό του κιλού που κι αυτ΄΄ος φτάνει τώρα σε ένα όριο. Νομίζω η εποχή μας θα ξαναμιλήσει για την χαρά και για το όνειρο ενός καλύτερου κόσμου, ενός καλύτερου εαυτού που αγκαλιάζει το “άλλο” προσπαθόντας να αποφύγει τις μονομέρειες των προηγούμενων.
Ένα άλλο στοιχείο, θεμελιώδες κι αυτό, είναι η ελευθερία και η αχαλίνωτη εξέλιξη της ιστορίας και των μορφών. Από την πρώτη στιγμή τα κινούμενα σχέδια έπαιζαν με τον πλούτο των σχημάτων και με την απεριόριστη φαντασία, με το θαυμαστό και το ακραίο, με το σώμα που κόβεται κομμάτια κι όμως δεν καταστρέφεται, με τον εχθρό τον τεράστιο που λέγεται φόβος και γίνεται σκόνη ,με το πόσο ο χώρος είναι σχετικός και πόσο η επιθυμία είναι ήδη μία εμπειρία και μια πραγματοποίηση…
Ο μικρός αυτός χαρακτήρας είναι ζωντανός. Έχει στην μικρή του ζωή την ποιότητα του παιδιού, μας δίνει ζωή επειδή μας εμπιστεύεται την δική του. Δείτε την εμπιστοσύνη που έχει ο χαρακτήρας σε αυτό το μεγάλο χέρι. Δείτε την διάθεση του να παίξει και να τολμήσει, πως βρίσκεται στα όρια του νόμου χωρίς εμμονή αλλά επειδή θέλει να ζήσει, πως πεθαίνει και ξαναζεί.
Δείτε πως ο χαρακτήρας ξεκινά κρεμάμενος στο κενό, με ένα χαμόγελο. Δείτε πως στο τέλος δεν έχει τέλος. Και το άλογο του είναι ξύλινο, η άλογη ιστορία κινείται από κάτι τελείως σκοτεινό, αόρατο και τον οδηγεί έξω, εκεί που ούτε το σκοτάδι ούτε το φως έχουν νόημα, κάπου αλλού, πάει, χαμογελαστός, μας χαιρετά…
Ο Δημιουργός του πρώτου Mickey Mouse.. Γνωστός στους φίλους του για το παλαβό του χιούμορ..
Ένα π-ο-λ-ύ παράξενο-ανησυχητικό καρτούν.
Ένας κόσμος πολύ εύθραυστος και βία παράλογη. Σαν το κακό να υπάρχει από μόνο του από μιαν άλλη ρίζα μακρινή.. χωρίς κανένα καταμερισμό της ευθύνης στην κοινωνία. Μπορεί κανείς αν θέλει να σκεφτεί πολλά για τον Πολιτισμό της Αμερικής για τις εκτελέσεις των κακών, για τις διάφορες θεωρίες όπου γονίδια εξηγούν την ομοφυλοφιλία και την οικιακή βία και οτιδήποτε δεν χωρά στην παιδαριώδη ηθική της “κοινωνίας” κι ακόμα περισσότερα λιγότερο “κοινωνικά” σαν να έχουμε να κάνουμε με έναν εφιάλτη ή με μιαν εγκατάλειψη της εξήγησης, μια γραφή ονειρική. Σε κάθε περίπτωση το “κείμενο” αυτής της ταινίας είναι πυκνό και γοητευτικό, διανύει μεγάλες αποστάσεις και φτάνει σε σημεία που όλοι “γνωρίζουμε”.
Ub Iwerks στην Wikipedia. Ένα μάλλον χαμένο κομμάτι της ιστορίας των κινουμένων σχεδίων. Ένας κρίκος..
Γνωστός και ως Emsh.. ειδικά στο χώρο των εντύπων. Από του πλέον βραβευμένους εικονογράφους περιοδικών επιστημονικής φαντασίας και πρωτοπόρος της συνθετικής εικόνας.
Σ Τ Η Ν Α Θ Η Ν Α 
